Rozdział 2

 Cantry są a ja siedzę w domu. Eh nudy, nudy i jeszcze raz nudy, aż normalnie chce do szkoły -,- To macie za to króciutki co prawda rozdzialik ale zawsze coś. ;) Aaa i chciałam powiedzieć, że postacie są autentyczne czyli istnieje taki Damian i taki Piotrek ( oczywiście pozmieniałam im nazwiska), którzy co prawda nie są gejami-albo o tym jeszcze nie wiedzą- ale wyglądają przeuroczo. Nie żartuje, to opowiadanie wymyśliłam z przyjaciółką w środku nocy bo nie można się ich pozbyć z głowy, SĄ TACY SŁODCY.   Już was nie zanudzam! Xx

***

Damian nigdy nie lubił niedzieli. Uważał, że są nudne, ciągną się w nieskończoność i nie wiadomo w tedy co ze sobą zrobić. Nie wychodził w te dni z domu. Przeważnie wszyscy spędzali czas z rodziną, uczyli się, albo organizowali jakieś denne wypady na ryby czy rowery a on biedny ,skulony pod kocem, oglądał tą ,,zakazaną’’ stronę youtube i zamulał przed komputerem.  Nienawidził tego ale nie potrafił produktywnie spożytkować wolnego czasu.

Dla tego kiedy dzwonek rozbrzmiał po pustym mieszkaniu, uśmiechnął się szeroko. Jest tylko jeden człowiek na całej kuli ziemskiej, który w niedziele o 10 o nim nie zapomina. Tym kimś jest Piotrek.

- Musisz to zobaczyć- Było przywitaniem Moczarskiego kiedy Damian otworzył drzwi. Piotrek wepchał się do mieszkania, nawet nie spytał o zgodę. Na jego twarzy malował się nie pokuj i Damian wiedział, że nie mylił się w związku co do niedziel, ta na pewno nie będzie przyjemna.

- Spokojnie, maleńki- Piotrek krzywi się na to przezwisko, nie lubi jak Damian tak na niego mówi.- Mów o co chodzi.

- O to!- Piętnastolatek wyciąga w stronę przyjaciela aparat. Na ekranie zostało wyświetlone jedno zdjęcie z imprezy, jest trochę rozmazane ale doskonale widać co się tam dzieje. Damian bez koszulki zażarcie całuje się z Piotrkiem, jego ręka znajduje się w tylnich spodniach przyjaciela, żeby przyciągnąć jego ciało jeszcze bliżej swojego. To na pewno nie wygląda jak nie winne pocałunki gry w butelkę, to coś więcej, to jakby eksplozja uczuć.

Damian nie wie co powiedzieć, ani jak zareagować.  Co prawda czasami myślał jakby to było go całować ale to tylko dziwne myśli nic więcej nie chciał żeby wydarzyło się to w realnym świecie.  Żadna sytuacja nie wskazywał żeby coś do niego czuł .

-  No obściskujemy się tu jak orangutany w sezonie płodnym- Damian próbował obrócić tą całą sytuacje w żart, ale bez skutku. Piotrek się nie śmiał.

- Możesz być przez chwilę poważny. Moje myśli to totalny mętlik a ty w cale nie poprawiasz sytuacji.

- Czujesz coś do mnie ?- Zapytał odważnie Damian.

- Ja..-Piotrka zszokowało to pytanie. On nigdy nie myślał o Damianie jak o kimś w kim mógł się zakochać. Zawsze uważał, że jest uroczy i słodki i ładnie pachnie i jest zabawny i robi najlepsze spaghetti pod słońcem a jego bluzy są wygodniejsze od własnych dla tego zawsze mu kradnie ciuchy. I chyba trochę go za to wszystko kochał. Za to, że jest tak damianowaty.- Nie no coś ty. Jesteś idealnym przyjacielem nie chłopakiem.- Policzki młodszego chłopaka lekko się zaczerwieniły jakby sama myśl o tym była czymś wstydliwym.

- Skoro tak to po co się tym przejmować. To tylko impreza.- Piotrek chciał żeby Damian przejął się tą całą sytuacją trochę bardziej.  Zazdrościł mu tego, że jest taki beztroski. Problemy praktycznie dla niego nie istnieją.

- Masz racje. – Piotrek próbuje wysilić się na uśmiech. Jest nie wiadomo dla czego jest trochę smutny, więc nie wychodzi mu ten piękny, którym obdarowuje Jonsona na co dzień.

- Choć, w lodówce mam lody. Bardzo ich potrzebuje- Damian wciska swoją dłoń w dłoń Piotrka i ciągnie go w stronę lodówki.

Tak.  Damian byłby idealnym chłopakiem.